Nie ulega wątpliwości, cialis że nagrywanie bez zgody osoby nagrywanej narusza jej prawo do prywatności i uzasadnia roszczenie o ochronę dóbr osobistych i żądanie m. in. zadośćuczynienia pieniężnego. W konkretnym przypadku nagrywanie może stanowić czyn zabroniony. Zgodnie z treścią przepisu art. 267 § 3 Kodeksu karnego, arthritis kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Nagrywanie może prowadzić do licznych nadużyć, czy też prowokacji. Nie powinno się nikogo zachęcać do nagrywania. Ujawnienie prywatnej rozmowy i jej wykorzystanie w procesie cywilnym może obnażać człowieka z prywatności, intymności, godności. Nie można również uniknąć ryzyka, że przedstawienie z pozoru niewinnych nagrań będzie stanowić o pogłębieniu konfliktu. Czy można zaufać człowiekowi, który zakłada podsłuchy i posługuje się nagraniami? Nagrywając małżonka trzeba stanąć wobec problemu, czy jestem świadoma/świadomy wszystkich skutków, które mogą z tego wyniknąć.
Czy jednak społecznie pożądanym jest, aby prawo chroniło małżonka, który nie przyznaje się do zdrady lub zaprzecza zarzutom co do nagannych zachowań wobec członków rodziny? Czy też: jakim dowodem może się posłużyć mobbingowany pracownik, jeśli nie może przedstawić nagrania rozmowy, która uprawdopodabnia jego stanowisko, a innych dowodów brak? W takim wypadku posłużenie się nagraniem jest wyborem mniejszego zła i winno nastąpić dopiero wówczas, gdy nie ma innych możliwości dowodowych. Nagrywanie rozmów można zatem próbować usprawiedliwiać działaniem w obronie usprawiedliwionego interesu prawnego.
Kodeks postępowania cywilnego nie wyłącza dopuszczalności powoływania dowodu z nagrań pozyskanych nawet bez wiedzy i woli osoby nagrywanej. Z art. 227 k.p.c. wynika, iż przedmiotem dowodu mogą być wszelkie fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Z treści przepisów art. 308 § 1 k.p.c. i art. 309 k.p.c. wynika natomiast, że można posługiwać się wszelkimi środkami dowodowymi, nawet jeśli nie zostały wprost wymienione w przepisach procedury cywilnej.
Fakt przyznania zdrady, czy też nagannego wyrażania się o małżonku jest z pewnością ważny dla rozstrzygnięcia winy rozkładu pożycia małżeńskiego w procesie o rozwód, a zatem jest faktem mającym dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. W pewnych wypadkach posłużenie się nagraniem może być oceniane w kategoriach przyczynienia się utrwalenia rozkładu pożycia małżeńskiego. Można próbować bronić tezy, że gdyby nie ujawnienie nagrania, istniałaby szansa na pogodzenie się małżonków.
Jak zatem posłużyć się nagraniem? Sąd może rozważyć zasadność dopuszczenie dowodu z nagrania, o ile do nagrania zamieszonego na płycie CD będzie załączony sporządzony przez stronę stenogram przeprowadzonej rozmowy.
O mocy dowodowej nagrania decyduje Sąd zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 k.p.c. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).